Her yöremizin kendine has söyleyiş tarzıyla dile getirdiği türkülerimiz bulunmaktadır. Kimisinde gurbet özlemi, kimisinde sevdiğinden ayrı düşmenin hüznü, kimisinde güzel günlerin neşesi işlenir yüreklere. Bu konuda birkaç örnek verdiğimizde, durumu daha net açıklamış olacağımızı düşünüyorum. Mesela herkesin bildiği “hastane önünde incir ağacı” türküsünün hikâyesi şöyledir: Komşu kızı ile beşik kertmesi olan bir genç, askerde verem illetine yakalanır. Hava değişimi olarak memleketi Yozgat'a (Akdağmadeni) gönderilir. Sözlüsünün ailesi, hasta düşen gence kızlarını göstermek istemez, bu evlilik işinden de cayarlar. Genç, tedavi için İstanbul'da hastaneye yatar, pencereden gördüğü incir ağacından aldığı ilhamla kaleminden şu sözler dökülmeye başlar: Hastane önünde incir ağacı, Doktor bulamadı bana ilacı... Yakalandığı amansız hastalıktan kurtulamayarak hastanede ölür. Ailesi fakirlikten cenazesini Yozgat'a getiremez. Naaşı İstanbul'da defnedilir... Bitlis’te beş minare türküsün hikâyesi ise şu şekildedir: Bitlis, birinci dünya savaşından önce nüfusu otuz bin olan canlı, cıvıl cıvıl bir şehirdir. Lakin savaş nedeniyle insanların bir kısmı şehit olur, bir kısmı da doğdukları toprakları terk eyleyerek göç eder. Bu güzel şehrin nüfusu, üç bine düşer. Akabinde çıkan Kurtuluş Savaşı’nda baba ile oğlu halen cephededir. Uzun süren savaşlar biter, baba ile oğul memleketleri Bitlis’e dönerler. Bitlis’i gören bir tepede baba heyecandan mıdır yoksa yorgunluktan mıdır bilinmez çok sevdiği memleketine bakamaz ve oğluna sorar: “Oğul! Bitlis’ten geriye ne kalmış?” Oğul cevaplar: ”Baba Bitlis’te beş minare kalmış başka da bir şey kalmamış”. Yüreği yanan baba, başlar türküye…”Bitlis’te beş minare, beri gel oğlan beri gel...”
Türkülerimiz şu sıralar popüler kültürün kıskacında can çekişse de özümüzü anlatan sözlerimizdir. Ne kadar zengin bir coğrafyanın çocukları olduğumuzun ispatıdır türkülerimiz. Türküler susarsa Anadolu dilsiz kalır. Neşet Ertaş’ın ve daha nice türkü dostu üstatların borç içinde bu dünyadan göçüp gittiği ülkemizde bazı sanatçıların(!) milyonlarla oynaması, şatafatlı hayatlar yaşaması samimiyetle söylüyorum ki çok üzücü... Değerlerimize sahip çıkma konusunda daha duyarlı olmamız gerekiyor sanırım. Başka kültürlerin ürünlerini sanat diye alıp, türkülerimizi yavan görmenin moda olduğu bu zamanlarda daha yüksek sesle söyleyelim türkülerimizi, zira onlar bizim can özümüzdür. Bütün okuyuculara sevgi ve saygılarımı sunarım. Haftaya görüşmek üzere…