Bugünlerde dilime dolandı Portia Nelson’ın “Beş Kısa Fasılda Otobiyografi”şiiri… Sanki yaşadıklarımın bir özeti vardı… İçinde kızgınlık, öfke, reddetmek, üzüntü, inkar, kabul ve yeni yollar bulma…
I.
Sokakta yürüyorum.
Kaldırımda derin bir çukur.
Düşüyorum içine. Kayboluyorum. Çaresizim.
Benim suçum değil.
İçinden çıkmam epey zaman alıyor.
II.
Aynı sokakta yürüyorum.
Kaldırımda derin bir çukur.
Yine görmüyorum. Yine içine düşüyorum.
Aynı yerde olduğuma inanamıyorum.
Benim suçum değil.
İçinden çıkmam yine zaman alıyor.
III.
Aynı sokakta yürüyorum.
Kaldırımda derin bir çukur.
Orada olduğunu görüyorum, yine de içine düşüyorum.
Bir alışkanlık. Benim suçum. Nerede olduğumu biliyorum.
Hızla çıkıyorum.
IV.
Aynı sokakta yürüyorum.
Kaldırımda derin bir çukur.
Çukurun etrafını dolanıyorum.
V.
Başka bir sokaktan yürüyorum.

Portia Nelson’ın “Beş Kısa Fasılda Otobiyografi” isimli şiiri sanki hepimizin hikayesini anlatıyor. Yaşamımızın hem basit hem derin bir özeti gibi… Bir kendini keşif süreci, hepimizin yolumuza çıkan çukurlar kadar tanıdık aslında…

Bazen iyi bildiğimiz çukurlara düşüyoruz, aynı hataları bilsek de defalarca yapıyoruz. Bazen alışkanlıktan, bazen başka yol bilmediğimizden, bazen yolu bulamadığımızdan, bazen yorulmaktan düşüyoruz çukurlara…
Biran düştüğümüz çukuru fark ediyoruz, “nasıl buradayım” diye soruyoruz. Bu benim suçum değil, kim kazmış çukuru buraya gibi suçlamalar başlıyor zihnimizde… Çukura düştüğümü görmemiş gibi davranmaya çalışıyorum, bu benimle ilgili değil diyorum. İlginçtir; bazen çıkmak istemiyoruz çukurdan, çünkü bildiğimiz en güvenli yerdir burası… Bazen birisinin bizi çıkarmasını istiyoruz. Bir şekilde çıkıyoruz, sonra tekrar düşüyoruz. Tekrar ve tekrar, öğrenene kadar.

İnsan hataları ile öğrenir. Hata yapma özgürlüğüne sahibiz. Bir hatayı o şeyi daha iyi hale getirmek için dönüştürebiliriz. Dönüştüremezsek de o hatayı daha kötü yapmaz. Çukurları görebilmek, hataları fark edip kabullenebilmek, alışkanlıkları değiştirmek, başka yolları bulmak kolay değil. Zaman alıyor değişim de dönüşüm de. Önemli olan kabul, şefkat, sabır ve farkındalık ile çukurlar var iken başka yolları keşfedip başka yollardan yürümeye devam edebilmek…
Hangi çukura düşüyorsun? O çukurda kalmak mı istiyorsun, birisi mi seni çıkarsın istiyorsun? Farklı bir yol denemek ister miyidin? Bu soruları sorarak bir otobiyografimizi oluşturalım çukurlara düşüşlerimizden…