Beden hatırlar, kemikler hatırlar, eklemler hatırlar, serçe parmak bile hatırlar, bellek hücrelerin kendisinde resimlere ve duygulara yerleşir.... Clarissa P. Estés'in sözleri bedenimiz ile temas içinde olmamıza bir davet... Bugün 6 Şubat depreminden önceki saatler.... Bu depremi yaşayanlar ve etkilenenler olarak şefkatli bir hatırlatma hepimize destek olabilir. Beden tüm yaşadıklarımızı kayıt ediyor dile dökülmeyenlerle, yaşadığımız korku, şok, acı, çaresizlik, öfke bugün bedenimizde bir yerlerde tekrar tetiklene bilir ve görünürde hiç birşey yokken uyuşma hali, dalgınlık, huzursuzluk, bir türlü güvende hissedememe, anda kalamama gibi durumlar içinde olabiliriz. Onun için bugünlerde bedenimize biraz daha temas etmek, içerde neler oluyora kulak vererek beden taraması yapılabilir; Ayaklardan başlayarak tüm bedendeki kas gruplarını sırası ile sıkıp gevşetmek, bedendeki en gergin yeri keşfetmek oraya bakmak ne oluyor orda, sıcak soğuk, hareketli, akışkan, batan, sıkışmış gibi... sonra tekrar tarama yaparak bedendeki en rahat yeri bulmak... Tekrar bedene dönüp rahat yerle gergin yerin arasında nefes ile bağlantı kurarak alan açmak... Yer ve gök bağlantısı kurarak topraklamak tıpkı bir ağaç gibi köklerden yukarı büyümek ve uzanmak dallarla.... Sakin ve açık alanlarda olmak tercih edilebilir. Şefkatli dokunuşlar, sarılmak, bol bol çizmek, boyamak, kesmek, yapıştırmak, konuşmak, dua etmek, şarkı söylemek, mırıldanmak, bedenlerimize güvenlik hissi vermeye yardımcı olabilir... Her bireyin bedenine iyi gelecek biriciktir ve özeldir. Kendinize iyi gelecek olan 5 duyunuzu işlevsel hale getirerek bu tetiklenmeyi şefkatle sarabilmek umuduyla... Bu acılar yaşanmaması dileğim, acı yaşanırken de şefkatin hep daim olması yalnız kalmamak umuduyla... Kendi sıkışmışlığımı yazıya dökmek oldu benim içinde bu paylaşım...