Kedisi olmayan adamlar Karıncaya basan çocuklar... Merhametsizliğin bir yaşı yok! Televizyonun kablosunu çekip atalı bir hayli oluyor, ne fayda... Kötü haber bacadan da olsa hanelere girmeyi başarıyor. Ve gerçekten haberler kötü... Dünya kötülerin avuçları arasında can çekişiyor. Kapı çalmadan baskın yapan kötülük teker teker iyiliği ve iyileri boğmakta... Cesur kötüler ve korkak iyiler arasında zafer de şaşkın. Herkes bir an önce dünyanın sonu gelmesi fikrinde hemfikir ama bana kalırsa kimse o kadar da emin değil. Haklılar belki ama samimi değiller! İki çiçek diken, bir kedi besleyen iyilik sembolü bana göre. Çünkü ruhlarının yerini biliyorlar, evin yolunu bilmeseler de olur... Üzerini karalayarak kötü haberleri es geçmek istiyorum. Onlar, yani kedisi olmayan adamlar, şiiri, türküsü olmayan ve bin yıllık renksiz taşlara benzeyen o insanlar...aramızdalar. Kötülüğü parçalara bölmüşler ama bölündükçe büyümüş, böyledir kötü ve kötülük... Belki iyilik de, denemek gerek! Mazlumlar ve küçük canlar ayrı ayrı hayatta kalma savaşı veriyor. Kurşun kadar açlık, açlık kadar körlük...günümüzün özeti! Şimdi dumanı olan ona sarılsın...