Gelme dedi. Kendini iyi tanıyordu. Kıyısızlığını kimseye bulaştırmak istemezdi. Gelme dedi. Kalbin kırıkları incitmesin seni. Yara almış bir yüreğe pansuman olmak yorar. Kimi yordu ki hayatında kal diyebilsin.. Gelme dedi. Daha yolunun istikametini bulamamışken beraber yürümeyi hayal edebilsin.. Gelme dedi. Masanın altına sinmiş bir çocukken nasıl içindekileri soluksuz anlatabilsin.. Gelme dedi. Gidenlerin arkasından döktüğü göz yaşları kurumamışken kahkahalarla gülebilsin.. Oysa tek isteği güvenli bir limandı.. Oysa umut etmek, güzel şeylerin olacağına inanmak yaşam enerjisiydi.. Oysa beraber yol haritası çizenleri imrenerek izlerdi.. Oysa masanın altından bir elin uzanıp onu çekmesini çok isterdi.. Oysa o en çok gülüşleriyle bilinirdi.. Çıkmaz sokağın örülü duvarına yaslandı, uzaklara daldı. Zaman akıp giderken insana kalan sadece hatıralar. Şu hayatı zenginleştirmek için geç kalmamak, her güne başka hikayeler sığdırmak, aynı zannettiğimiz günlerin farklarını cımbızla ayıklamak, arkaya dönüp baksak da yol almaktan geri durmamak.. E hadi daha ne bekliyorsun?