Kimi az sever, kimi haddinden fazla.
Kimi şiir gibi sever, kimi sanki anlatım bozukluğu.
Kimi cana can katar da sever, kimi canından can alır severken.
Kimi bu satırları okurken hüzünlenir, kimi ise yalnızca öfkelenir.
Kimi ne yaşattığını bilir, kimi ise yalnızca ne yaşadığını…
Bu yüzdendir ki kiminin hoşuna, kiminin zoruna gider.
Ne yüce şey hissedebilmek. Acı da olsa, yalnızlık da olsa duygunu yaşayabilmek. Psikolojik Danışma seanslarında en zoru danışanın duygularını tanımlayamamasıdır. Çok iyi öğrenmiştir duygularını bastırmayı. Öyle zor bir şey ki ağlamak ister ağlayamaz, haykırmak ister haykıramaz; yalnızım, acı çekiyorum diyemez. Belki de tek hissettiği içinde koca bir boşluk…
Ne mutlu ki insan öğrenir; acıyı da öğrenir, yalnız kalmayı da. Ne olursa olsun dimdik ayakta durmayı da öğrenir. Öyle durduğu yerde öğrenmez ama. Düşe kalka, kanaya kanaya, ağlaya ağlaya öğrenir. Belki sürünür, belki en dibi görür. Ama düşmeyen insan kalkmayı bilemez, ayakta durmanın kıymetini bilemez.
Önce kaybeder, sonra kazanır; önce kaybeder sonra anlar kıymetini. Kazanmak için önce kaybetmek gerektiğini öğrenir insan. Sevilmek için önce sevmeyi, güvenmek için önce güven vermeyi öğrenir. Doğruya ulaşmadan önce yanlışların ne olduğunu öğrenir. Duvarlara çarpa çarpa bulur doğru kapıyı. Ancak ne olursa olsun denemeden hiçbir şey öğrenemez. Belki başta zor gelir yürümek ama koşabilmek için de yürümeyi öğrenmek gerekir.
Yaşadığınız hayatın bir başkasının hayali olduğunu hatırlayın. Sahip olduklarınıza değer verin. Yaşadıklarınızı boş geçmeyin. Hepsi sizin parçanız, her şeyde sizden izler var. Sahip olduklarının tadını çıkarmayan, değerini bilmeyen insanın gözü dışarda olur, başka şeylere sahip olmanın hayalini kurar.
Önce bir bakın bakalım eldeki malzemelerle neler yapabilirsiniz eksikler illa ki olacaktır ama bakın bakalım telafi edecek bir şeyler var mı? Yoksa ne yapalım ya elinizdekilerle bir şeyler yapın ya da dışarı çıkıp baştan yaratmayı göze alın.
Hayat sizin sonuçta, yönetmen de sizsiniz oyuncu da ;)
