"Birini neden sevdiğinizi biliyorsanız ondan bir çıkarınız var demektir." Kaynağını şu an hatırlamadığım, üniversite yıllarından aklımda kalan bir söz. Ne kadar doğru/yanlış tartışılır tabi. Bir yerden bakınca doğru gibi geliyor açıkçası. Bu zamana kadar hayatınıza giren insanları düşünün; sevgili, arkadaş, dost… Şimdi de aynı insanlardan hayatınızdan sizin çıkardıklarınızı düşünün… İlişkiyi hangi sebeple sonlandırdınız? Araya o soğukluk nasıl girmeye başladı? Konu aslında koşulsuz sevgiyle ilgili. Birini yalnızca kendi olduğu için sevebilmek… ‘’Beni seviyor, onu bu yüzden seviyorum’’ o sevmezse o da sevilmeyecek demek; ‘’Her zaman yanımda, bu yüzden seviyorum.’’ Yanında olamadığında şikayete başlayacak ve muhtemelen ilişki sonlanacak.
Sevgi ne kadar çok şarta bağlı değil mi? Kendi duygusal ihtiyaçlarımızı karşılıyorsa biz de seviyoruz diyoruz. Burada sevilen aslında o kişi değil, o kişinin bize hissettirdikleri. Sevdiğimiz şey O’nunla olan ilişkimiz, O değil. Dolayısıyla bize o duyguları hissettirmemeye başladığında ilişki bitiyor. Sağlıksız duygular, sağlıksız ilişkiler; kısır döngü devam ediyor. Bu defa sorun nerde bulmaya çalışıyoruz. Sıla’nın söylediği gibi; ‘Hep aynı başlıyor ve bitiyor, iki kişiden biri vazgeçiyor.’
Sevgi yanılsamalarıyla ilişkiler başlıyor, bitiyor. Sevdiğiniz kişiyi şimdi bir daha düşünün. O’nu neden seviyorsunuz? O’nu O olduğu için seviyor musunuz gerçekten? Öyleyse eğer, ne mutlu size ve sevdiğinize. Sevginizi ihmal etmeyin, ilişkinize yatırım yapın. Birbirinizi ne kadar beslerseniz, sevginiz de o kadar büyüyecektir.
Güzellik, popülerlik, maddiyat, mevki, ilgi, alaka vs. Sevginizin nedenleri çoğalabilir. Ya kaynak tükendiğinde ne olacak? O zaman da seviyorum diyebilecek misiniz?
Kendi güçlü yanlarınızı ve zaaflarınızı gerçek anlamda tanımadan bir başkasıyla sağlıklı ve gerçek bir ilişki kurmanız pek olası değil. Sevgi olur, ilişki olur ama muhtemelen yanılsamadan ibaret olur. Ve unutmadan kimsenin sizi sevmesine ihtiyacınız yok, kendinizden başka ;)
